kuzgununmezari
ben hallederim her şeyi inanın bana.
kuzgununmezari
kuzgununmezari
seni seviyorum fakat bunu gururuma yedirmem zaman alacak gibi.
kuzgununmezari
kuzgununmezari
konumuna real yazma gereksinimi duyanları assslaa anlamıyorum ya ebesini siktiğim mal ortada zaten hepimiz biliyoruz retinamızın kanamasından senin iconic hiçbir yanının olmadığını
kuzgununmezari
hep çok sevilmiş, bir anda vurulmuş, öyle gözüne bakınca aklını cebine sıkıştıran kadınlar gibi kaldırdım kaşlarımı. ve bir köşede hep itilmiş o çocuklar gibi yasladım alnımı dizlerime. bilmediğim bir oyuna çağırıldım ve bilmediğim için çok suçlandım. oysa oynamak da istemiyordum. akşam ezanı okunuyordu gidecek bir ev bulamıyordum. ama sen benim bir kez olsun anlaşılmadığımı gördün değil mi. öyle uzaktan şiirler okunan ama yanında hali sorulmayan. böyle sorsan ölüyorlar ama bir kez yaşatılmayan o serenatlar. hatırlıyor musun. ben beni sevdiği için bir adamdan özür dilemiştim. kimse benden özür dilemiyor oysa. kimse bana, biz seni sevdik ama sen kimsin, düşünmedik demiyor. seni özledik ama sana hiç gelmedik. nelere gülersin, bir kenara yazdık ama seni hiç güldürmedik demiyor. sen sevilmek istedin mi demiyor. sana sorduk mu bu günahı yüklerken- demiyor. öylece duruyordum bir adam kalbini rendeleyip önüme koydu. buna tüm dengelerim bozuldu. ve sonra anlattı bana çok kötü bir kadın olduğumu. neden bilmiyorum. ateşim çıkınca uykusu kaçanlara rastladım hep. ama hiçbiri elini alnıma koymadı. bir eczane aramadı. bir su vermedi kimse bana. bir şişe aldılar ve zil zurna aradılar beni. telefonları açamadım ve camlara çıkamadım. sonra bana çok kötü şeyler söylediler. üzülmüşlerdi ve benim nasıl ateşim düşmezdi. kim böyle bir iti severdi. ne nankörlüktü. neyi hak ediyordum ki hem. kimdim ki bunca sevilmeye ve üzülmeye hâlâ hastaydım. ama demedim, senin sevgin bir sirkeli su basmaz alnıma, demedim. bir bildikleri vardır belki ama çok incindim. keşke bana yazdığın binlerce şiirin yerine bir kez benim saçlarımı okşasaydın. keşke bir gece yarısı söylediğin o çok acıklı türkü yerine, ben gecenin koynunda hüznü öperken sen kirpiklerimi okşasaydın.
kuzgununmezari
keşke biriniz bari, hani madem o kadar yangın kadınmışım, hep dolu silahmışım, hepsi palavra, biriniz bir gün olsun bana sarılsaydınız. ama benim adım deniz. nefret yani, gece. akla dur yine siyah. sonra çık masalara bağır cümlesine milletin, karala dur ne çıkar. hanginizin sevgisi, bir yaramı sarmış. hangi aşkın sevdan, benim yanık etimi bir nebze soğutmuş. hangi hüznünüz, benim yükümü bölmüş. ben miymişim nankör. ne verdiniz ki bana neyi inkar edeceğim. al bir kova suyu, müsade istemeden dök başımdan aşağı. sonra o suyu hak edeceksin deniz. biz sana tükürdük, mübarek ağzımızla, sen bizi çöle çevirmeyeceksin. neden? ben şeytanım eyvallah. siz erip mi geldini?. benden icazet mi aldınız? kafanıza bir tabanca mı dayamıştım, beni sev diye çok mu yanmıştım. ne tuhaf hiçbir şeyi de unutmam ama bunları hiç hatırlamıyorum.
kuzgununmezari
öğretildi bana, bir cümleyi silebilirsin ama tekrar yazamazsın. bir masalı en baştan dinleyemez, kovulduğun evlerin eşiğini bir daha aşındıramaz, çarptığın kapılardan geçemezsin. ama nasıl oluyor, kırk yıl evvel attığın tokat her gün her saniye en baştan kanıyor ağzımda. nasıl oluyor ben, ilk kezmiş gibi, hep az evvelmiş gibi, nasıl oluyor ben hiç bilmiyormuşum gibi.. senin hiç mi imanın yok?
kuzgununmezari
gör sevgili, vazgeçmedim.
kuzgununmezari
kafamın orta yerine yerleşmiş, elinde doğruluğuna inandığın nedenlerden bir mızrak, neyim var neyim yoksa dağıtıyorsun her köşemi. kurban olayım bırak. öleceğim uykusuzluktan.
kuzgununmezari
iki gecedir üzgün, üçüncü gece bir başına. çok zaman olmuş, masal ninni anlamaz. bak içinden kırk kere çınarlı kubbeli mavi bir liman. doğunca neden ağlamadığını, sen de artık biliyorsun. zaten hiç uyuyamıyorsun. temiz çarşaflar serdin ama içindeki cam açılmaz. kırsan kırardın, daha elin uzaşmaz.
kuzgununmezari
nefes alamıyorum dersem bu ucuz ve eski bir sanrı olur ama sanki benim, boğazıma kan oturdu.