niemaria

W istocie, niesamowici ludzie na naszej drodze to często leśni wędrownicy, których ogrody dusz dane nam poznać, zbaczając ze ścieżki.

Właśnie dlatego, po odsunięciu od siebie prawie wszystkiego i wszystkich, „Gdy stanąłem dziś w lesie na rozstaju dróg podążyłem tą mniej uczęszczaną, i wiedziałem, że to znaczy już, że jest inaczej". Bo nie zamierzam się już skrywać ani błądzić po lesie życia bez celu, gubiąc się przy tym jak wtedy, gdy miałam z cztery lata, chcąc zgłębić jego tajemnice, by po dłuższym czasie znalazła mnie żona policjanta. Tym razem świadomie w nim błądzę, na nowo szukając w nim ludzi biegnących z wilkami. I siebie.

(nie podoba mi się ten opis, tralalalal, ale zmienię go kiedyś)