...

tipini siktiğim.

Seni seviyorum.

Bana şiirler lazım,

Gölge düşmesin yüzüne. 

Her şeyin senin için iyi olması dileğiyle,

şşş sessiz ağla çocuk kimse anlamasın üzgün olduğunu.

“Bazen kırgınım diyemiyorsun yorgunum diyorsun ve uyuyorsun”

Müzik dinlerken bile aklına o geliyorsa geçmiş olsun.

Yine sevginin hatrına affedeceksin,
          
          ve yine kusursuz oldugunu zannedecek affedilen..

17 yasinda bir lise öğrencisinin 1996 yılında yazmış olduğu bi intihar mektubu :
          
          ‘Canimdan cok sevdigim annem ve babam´a;
          
          Sabah uyandiginizda anne yine odama gelip beni uyandirmak isteyeceksin. Belkide bu defaki soguk tenimin suçunu, geceleri ictigim sigara dolayisiyla acik biraktigim pencereye yükleyeceksin. Ama bu defa ben kalkmayacagim anne. Cok düsündüm cok tarttim hayatin hafifligiyle kalbimin agrilarini . Bir cok sorunuz belki yanitsiz kalacak biliyorum. Ama bu dakika hicbirini aciklamaya yetmez artik. Ben bosverdim sizde bosverin. Bu odada kafami yastiga koyup tavana baktigim günlerin anisi geciyor gözlerimden. Yüregim cok burkuldu anne , ne yalniz kalabilmeyi becerebildim nede bir birlikteligin bir parcasi olabilmeyi. Beni ölüme götüren yolun hic mümkünü olmayan bir hayat oldugunu anladim. Hayatim boyunca hic birseye karar veremedim belki ama bu intihar sanirim hayatimdaki en önemli kararim. Kimsenin sucu yok sadece birilerini ben kaldiramadim.’