ä

saldım aklımın ipini 

evin zannettiğin otel çıkar

Kaburgamdaki nefes, bağırıyor herkes'leş herkes'leş... 

O nasıl bir bakıştır ki derdin dermanı senmişsin gibi.

Sen mavi giysen gökyüzünü unuturum.

Uzun bir yolculukta denizi görmek adın.

Kanser bir kadının saç telleri kadar umudum var benim.

Sabahın beşini, sadece kuşların cıvıltısının duyulduğu o anı düşün. Seni daha ne kadar güzel anlatabilirim bilmiyorum.

Sevdiğin, senin aynandır. Hiç böyle düşündün mü? Kendine en yakın gördüğün kişilere bak. Hepsinde senin yansıman var. Biri çok eğlenceli, bu yüzden eğlenceli tarafını yansıtıyor sana, biri çok sırdaş, bu yüzden sır tutan tarafını gösteriyor sana, diğeri çok mutsuz, kırgın tarafını belli ediyor.. Ya da geçmişten bugüne kadar âşık olduğun insanlara bak. Hepsinde senden izler var. Kimi serseri, kimi kırılgan, kimi saf, kimiyse kızgın ama hepsi senin birer yansıman. Mesela sen kızgınsan ailene, hayata kızgın birini çekersin kendine, serseriysen ilişkide, serseri olan biri gelir bulur seni çünkü sen hangi enerjideysen, o enerjideki insanlarla buluşturur hayat seni. "Ben böyle birini hiç istememiştim." deme. Onda o kadar çok şey gördün ki kendinden sakladığın, bu yüzden sevdin onu. Her şey ayna görevi görür, unutma. Sen neysen bil ki hep kendinle karşılaşırsın. "En iyi sen"le karşılaşman dileğiyle..