𝓔𝓼𝓶𝓪`

2 yıldır yokmusum ölmüsüm de sonradan dirilmis gibi hissediyorum 

herkes gibi olamayan, kalabalıklara uyamayan, çağa ayak uyduramayan, odalara, evlere, şehirlere sığamayan, olduğu yerde duramayan, gitmek istediği yere varamayan, gitmekten başka gidecek yeri olmayan insanlarız.
          "bir çiçeğin boynunu bükmesi bile ağlatır bizi, kalbi taşlaşmış bu çağın insanına elbette yeniliriz."

kendimi dünyanın tam ortasında, küçücük bir kutunun içinde hissediyorum. dünyanın bütün ağırlığı içinde bulunduğum bu küçük kutunun üzerine çöküyor. kutu ufalıyor, ufalıyor, ufalıyor. büzüştüğünü hissedebiliyorum. 
          bazen haykırmak istiyorum. sesim kısılıncaya kadar. 
          ölünceye kadar.
          yazamıyorum. sözcükleri bulamıyorum.
          tam umutsuzluk.

"bekleyen her şey bir gün solar ve ölür.
          bu bir papatya da olabilir,
          veyahut bir umut da."

zira en süslü kelimelerden bile anlamlıyken gözlerin, kelimeleri kim ne yapsın?

yazdığım kaçını mektup, yaktığım kaçını ağıt?

hangi çiçekten çalıntıdır huyun?

https://youtu.be/T7-8rw-JkMU

and if death is coming for you I would give you my life

üzgünüm sevgili, sanırım artık son durağa yaklaşıyorum.