Şura Başer

ŞURA BAŞER

Derin öksürüklerin arasında boğuluyorum. Küf kokulu bir hastane koridorunda açıyorum gözlerimi. Toz, duman, kir.. Etrafa bulanmış günahlar. İnsanların insafsız, isyankar ve bencil hali. Karşılaştığım görüntü, insanların, dünyanın görmek istemediği yanı. Bakışlarım, köşedeki kaldırıma uzanıyor. Küçük ellerini birbirine dolamış, paramparça giysileriyle gökyüzüne bakan çocuk. İleride kahkahalar eşliğinde ağlayan kadın. Mükemmel olmaya zorlanmış ve dilediği gibi yaşamayı başaramayan bir genç. Başka bir ilde, tüm bedenindeki morluklarla, acı içerisinde inleyen bir kadın. Sonra,  her okul çıkışı boş arsada gördüğüm kır saçlı adam, elinde her zamanki içki şişesiyle ağlıyor. İçimde acı bir yer ediniyor. Ama dünya bu. Gerçek bu. Her gün gözlerimi açtığımda şahit olduğum şeyler bunlar. İnsanlar acımasız ve bencil, ben de öyleyim. Ama benim dünyam bu değil. Benim dünyam ve olmaktan memnun olduğum yer kafamın içi. Benim aşık olduğum günaha bulanmış kirli dünya değil, iplerin benim elimde olduğu kendi dünyam. Orada her şey, gerçekte olduğundan çok daha iyi..
Eğer beni tanımak isterseniz kağıtlara birer mürekkep damlatın. Hoşnut olmadığınız, yazarken mutsuz olacağınız şeyler yazın. Çünkü ben yazarken mutlu değilim. Yazdığım her bir cümlede açık vermek canımı sıkıyor. Yazdıkça acılarınızı gün yüzüne çıkaracak şeyler karalayın o kağıda. Acı içinde boğulacağınız ve yaralarınızı kanatacak. Çünkü ben yazarken acı çekiyorum. Her bir kelimede acıma acı ekleniyor ve her bir cümlede boğuluyorum. Paragraflarda kıvrandığım oluyor. Döngü bu. Ben yazarken huzur dolu ya da iyi hissetmiyorum. Lakin her şeye rağmen yazıyorum. Her şeye rağmen yazacağım. Eğer yazmanın bir sonsuzluğu varsa, sonuna kadar yazacağım. Çünkü biliyorum ki, ben acı çekmeyi seviyorum.. En az kafamın içindeki sonsuz dünya kadar.

♠

İnstagram; http://instagram.com/surabaser/ 
Twitter; https://twitter.com/Surabaser