ÖZLEM TATLI

Bana, sen kimsin diyorlar?
Ah bir bilsem! Diye geçiriyorum içimden.
Sorana cevabım; öylesine biri işte.
Kendime cevabım ise tam olarak yok.
Kendi ile dost? Yada düşman?
Gülüyorum son düşüncemle kendime.
Demeyin insan kendi ile nasıl düşman olur diye.
Bazen kendine yaptığın iyilik dahi düşmancadır.
İç savaşım her zaman var.
Galip gelen yok!
Olsaydı hala süre gelen bir savaş olmazdı da zaten.
Güçlüyüm! Alabildiğine güçlü!
Cesurum, nice babayiğide meydan okuyacak kadar cesur.
Bir o kadar korkağım!
Demeyin bu nasıl ironi diye!
Neye, kime karşı nasıl olacağınız farklılaşa biliyor!
Mesela ; asla korkmam ölmekten, ölüm nimettir!
Acı çekmekten korkmam. Acı güçlendirir çünkü! İliğine kemiğine işler, acı çekmez acı olursun! Dahası var mı?
Ama.. Yine buruk bir tebessüm geçiyor dudaklarımı yalayarak. Bir ama var işte;
Annemin hüzünlü sesi geldi mi kulağıma korkum yakar bedenimi!
Yada... Bir bebeğin ilk adımlarını atarken düşüşlerine şahit olduğum anda ki korku tarif edilemez.
Ya vazgeçerse o bebek yürümekten? Diye düşünürüm. Ya aslında adım atmanın sonucu acı ile buluşmak zannederse... Korkutuyor bu beni.. Vazgeçmek korkutur her zaman beni!
Annem demiştim değil mi? Hani,..hüzünlü sesi kulağıma gelirse yanarım dedim.
Hani yine demiştim ya; acı çekmekten korkmam diye.. Evet hiç korkmam. Ama acı çekerken inlememin annemin kulağına gitmesinden deli gibi korkar sessizce, kahkahaların ardına gizlerim acımı.
Pişerim aslında...
İçim fokur fokur kaynerken, kokum karşındakine çok güzel gider...
Ben yanarım, o yüzümdeki gülümsemeye kanıp güler...
İyidir aslında , yapmak istediğim de budur belki. Severim gülen birini görmeyi. Kahkaha sesleri siler içimdeki bilenmez de sallanan kılıçların pasını... Daha keskin çekerim acımı.
Daha bir çok cümle savaşır yine...
Sen kimsin?, Ben kim miyim?
Belkide soru yanlış. Önce doğru soruyu sormalı!
Sen kimlersin?
Benden başka biri var bende!
Tek bildiğim yalnız değilim kendi içimde!

KANATMADAN SEV tanıtım videosu https://youtu.be/7neZbAlUzSE