Mojmira

Ohhh... Marzanno ma muzo. Gdy pojawiłam się tu, byłam po prostu kobietą, która zafascynowana ludzkim umysłem chciała zgłębić motywy i sposób działania wszystkich tych, których nikt inny nie chce zrozumieć.

Teraz stoi przed wami ruda, parchata ropucha. Wiedźma, która wie co i jak chce robić, choć warsztatem nadal dość mocno kuleje. Czasem zmienia się w wilka, ale coś ostatnio jej nie wychodzi z braku czasu i przemęczenia.

I z tych też powodów znów zmieniam plany dotyczące pisania. Wracam do starych opowieści. Zrywam z nich skórę rozstawiając sam kręgosłup i odbudowuję. Zacznę od najstarszego, do którego mam największy sentyment, a który był tak fatalnie napisany... Kiedyś zabrałam się za jego czytanie i ten... Oczy mi krwawiły. Później zepsuł mi się laptop i został na jego dysku twardym. Trafiło do czarnej dziury na bardzo długi czas, więc czas je wyciągnąć i pozwolić poznać je światu. Albo zapoznać się z nim jeszcze raz. Ułożonym, przemyślanym i napisanym tak, że oczy nie bolą. Przynajmniej mam taką nadzieję.



Cierpliwość popłaca. Chyba