Çok sessiz, çok karanlık, çok yalnız, çok saçma. Artık çoklar bile çok. Saçmalıyorum. 
Kendimi bile tanıyamıyorum. 
O kadar farklı duygular var ki içimde, ben kimim bilmiyorum. 
Daha fazla acı çekmek istemiyorum. Biliyorum bu acı geçmeyecek. 
Kimsenin beni tanımadığı yerlere gitmek istiyorum. 
Hafızamı tamamen silmek. Her şeyi unutmak. 
Yeni birileriyle de tanışmak istemiyorum. Temelli susmak istiyorum. 
Bir şeyi açıklamak zorunda olmamak ve ben hem ölmek istiyorum hem de sonsuza kadar yaşamak. Böyle arafta. 
Konuşmak istiyorum birileriyle, bir şeyler anlatmak istiyorum. Beni anla lan demek, bağırmak istiyorum. 
Avazım çıkana kadar bağırmak. Sesimi duyanda yok duyurmak istiyor muyum acaba? Bilmiyorum. 
Atlamak istiyorum yüksek bir binadan, boğulmak istiyorum denizin derinliklerinde, kafama sıkmak istiyorum, beynimi parçalara ayırmak belki düşünmekten vazgeçerim. Son kez gülümsemek istiyorum ama bu sefer gözlerim dolmadan, huzuru çekip ciğerlerime gözlerimden fışkırsın istiyorum. Bu sessizlik çıldırtıyor beni. Hem boşluktayım canım yanıyor hem de hiçbir şeyi umursamıyorum. Her şey geçiyor zaten. Hem dokunsalar ağlayacak kadar zayıf hem de dünyaları karşıma alacak kadar güçlüyüm. Hem intihar edecek kadar korkak hem de pes etmeyecek kadar cesurum. Nedenler, bahaneler aramıyorum. Çözümler de yok hayatımda. Mutlu olduğumu bir türlü hissedemiyorum. Aynaya bakıp gülümsemeye çalışıyorum gözlerim doluyor. Kendimi tutamıyorum. Bırakmak istiyorum her şeyi. Aslında çok bir şeyim de yok.