Anılar.. Güzel anılardı hepsi. Küçüklüğümün masum anıları. Buradaydı. Evet, şuan belki de beni kimse eminim hatırlamıyordur. Bende unutmuşumdur belkide sizi. Kimse okumayacak belki de ve ya görmeyecek. Ama en azından içimi dökmek için yazabilirim değil mi? Ne günler geçti üstünden. Kaç dost kaybettim sayamadım belki de. Kaç kişiye zarar verdim. Ya da zarar gördüm. Ama dürüst olmak gerekirse mutluyum.. Bana çok şey kattılar. Hayatım bile çok değişti.
Bende değiştim.
Ne yazabilirim bilmiyorum ama gerçekten küçüklüğüme söyleyeceğim çok şey var.
üç yıl öncesine geri dönüp 17 Mart 2022'de ilk intihar teşebbüsünü gerçekleştireceğini söyleseydim sanırım eski benliğim buna kahkaha atardı. Ama oldu bir kere ve "maalesef" yaşıyorum dostlarım. Fakat yine de az buçuk anlıyorum. Yavaş yavaş bir anlam katıyorum. Öğreniyorum. Açıkçası bir çok şeyin farklı olmasını isterdim fakat elden bir şey gelmiyor maalesef. Veda etmekte kötüyüm. Hatta hiç hoşlanmam. Ve ya geçmişi değiştiremem ama en azından biliyorum hala hayattayım. Yaşayarak cehennemi çektiğimi sanırdım. Ve fark ettim ki hala bunu düşünüyorum. Cehennemin boş olduğunu ve şeytanların bu Dünya'nın yeryüzünde olduğunu görebiliyorum. Artık ne kadar yaşayabilirim bilmiyorum. Tek bildiğim çok ömrümün kalmamış olması.
elveda insanlar, elveda dostlar ve elveda nicelerine.
Öldükten sonra gökyüzünde beyaz bir kuş olup uçacağım ve kimsenin beni anlamasını beklemeyeceğim. İşte belki o zaman özür olabileceğim.
