Rahul

Dünyaya gözlerimi bir gece yarısı, saat 04:35'te açtım.

Anlatıldığına göre, şanssız olduğum o zaman anlaşılmış. Benim dünyaya merhaba demem ile birlikte, elektrikler gitmiş. 
Dert ile harmanlanıp, keder ile yoğruldum yıllarca. Ne ben beni bildim, ne benden haber olanları...

Çünkü yalnızdım! Yoktu yol gösterenim, yoktu dost olanım...

Önce ailem gitti, sonra sevdiğim... Biri muammaya, diğeri kabristana...

İşte o zaman anladım Meftun olduğumu. 

Aruz ile büyüdüm, Fuzuli ile öğrendim teşbihi. 

Aşk derdiyle yoğrulmanın, en güzel ilaç olduğunu anladım. 
Sıfırdan başlayıp, kendime bir gelecek inşaa ettim. 

Önce açıktan liseyi bitirdim, ardından üniversiteyi kazandım. 

Şimdilerde senaristlik, kısa film yönetmenliği, falcılık ve kitap gurmeliği yapıyorum. 

Şiirsiz yaşayamam...
Kitap okumadan duramam...
Kolay kolay kimseyle anlaşamam... Kedi ve köpeksiz yaşayamam... 

Çünkü, Rabbimin o cansız kulları, etrafımda kimsenin olmadığı zamanlarda bana dost, yoldaş, hayata tutunma sebebi oldu. 

Arif deseler, Arif değilim. Hedefimi yıllar önce bulup, elde ettim de! Ne olduğumu bir türlü bulamadım. 

Sahi, ben neyim dostlar? 

Rotasını kaybeden bir gemi mi?

Dalından kopup rüzgarla savrulan bir yaprak mı? 

Elinden oyuncağı alınmış ufak bir çocuk mu? 

Satırlarında kendisini bulmaya çalışan bir şair mi?
 
Filmlerinde hayatını anlatan bir senarist mi? 

Şiirleriyle okuyanlarına hitap etmeye çalışan bir şair mi? 

Yoksa yalnızca kendisini arayan bir aciz mi? 


İnanın hiç bilmiyorum... 

Bildiğim tek şey var, o da, her gün biraz daha yanıyorum. 

İşte ben buyum... Ateşten bir gömleğin içinde kavrulan, Meftun mahlaslı, sıradan birisi... Hoş geldin arkadaşım, hoş geldin...