Description
Elke dag ga ik van binnen kapot van angst en verdriet zonder emotie te mogen tonen. Elk uur hoop ik dat dit allemaal maar een droom was. Elke minuut vraag ik mezelf hoe lang ik dit nog volhoud. Iedere seconden ben ik weer in gevecht met mezelf. Ja Dean hier, op het eerste oog lijk ik een normale jongen. Wat ik eigenlijk ook gewoon ben, maar andere beschouwen dat misschien niet zo. Mijn leven verloopt namelijk niet zo soepel als dat van ieder ander. Mijn moeder is vermoord en mijn vader is zelden thuis. Waardoor ik dus op mijn eigen benen moet staan. Hulp van andere aanvaart ik hierbij ook niet zomaar, want hoe kun je mensen vertrouwen als je moeder is vermoord en de dader nogsteeds niet is opgepakt? WAARSCHUWING: Kan grof taalgebruik, zelfverwonding en moord bevatten. Hier word specefiek op ingegaan dus ken je grenzen!
Proloog
