Prolog

Nawet gdy chłodny wiatr smaga moje policzki, nie czuję już, że żyję. Muzyka nie pomaga, samotność dobija, a jeszcze nawet nie ma zimy. Tylko deszcz stuka o szybę, a ja udaję, że śpię. Pomóż mi nim zasnę naprawdę.

·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+·+

Historia Zuzanny i Kuby w obliczu ich własnych myśli, uczuć i nadzieji. Co zrobi dziewczyna gdy krew ściekająca z nadgarstków zacznie być ciężarem? I jak na jej życie wpłynie chłopak?