Rozdział 1

Ludzie już tacy są. Trzymają się razem, boją się bólu i ran. Kalkulują swoje życie po to, żeby tylko nie cierpieć.
Żałosne, nie?
Ale teraz już się nie liczy jacy jesteśmy. W tym brudnym, zepsutym mieście śmierć czeka na każdego z nas.
Widzisz tych ludzi?
Wszyscy umrą. Część nawet nie dożyje starości. Część umrze za nic, bo dlaczego nie?
Ja sama umrę, głupią, bezsensowną śmiercią. Umrę a nawet nie wiem kiedy.
Zgubiłeś się? Chodź ze mną. Przecież nie ma już drogi do domu, prawda?
Znowu idę tymi zniszczonymi ulicami. Znowu czuję smród wszystkiego dokoła. Znowu szkło chrzęści mi pod butami. Znowu jestem tak zmęczona, że ledwo się poruszam. Znowu marzę tylko o śnie i obudzeniu się rano.
Znowu proszę jedynie o zwyczajną przyszłość.