BÖLÜM 1

Saatin tik taklarıyla akıp giden vakit...Boş odada sandalyede oturuyor ve karşısındaki duvara bakıyordu,gözünü kırpmadan.Kendisini düşünüyordu.Kendisini ve insanları.Birçok insan benliğini unutuyordu.O unutmamıştı.Çünkü benliğini unutabilmesi için öncellikle kim olduğunu,kimden geldiğini bilmesi gerekiyordu.O benliğinden mahrum bırakılmıştı.Bedenen bir çöküşte olmasada bu cevapsız sorular,anlam bulamadığı sürece zamanla onun ruhsal çöküntüsüne zemin hazırlıyordu. Belki de bu şeyleri kolay hazmedebilmesi bir mucize olarak adlandırılabilirdi ama daha fazlasına hazır değildi.Şimdi sadece düşünmeye ve eksik parçaları tamamlamaya yormalıydı kendini:

PES ETMEYECEKTİ,UMUDU HİÇ SÖNMEYECEKTİ...