Prolog

Doceniamy ludzi dopiero kiedy odejdą. Pustka po nich zostaje w naszym sercu na zawsze i nikt nie potrafi jej skleić. Wspomnienia przypominają o wszystkim: uczuciach, sytuacjach, rzeczach, które już nigdy nie powrócą.

Marinette doceniła Czarnego Kota w momencie, kiedy odszedł. Puste miejsce w ławce przed nią, poukrywane zdjęcia Adriena w pokoju o których zapomniała i złamane serce to tylko niektóre z jej codziennych problemów.

Postanawia swoje emocje przelać na papier. Opisuje swoje życie po utracie ukochanego, któremu nawet nie zdążyła wyznać swoich uczuć.

Piszę miesiącami, ale i tak wie, że nie ma kto jej odpisać.

⭐

❗Wszelkie Prawa Zastrzeżone ❗

❗W trakcie korekty❗