Description
Adam mahallenin sokağında gözlerini gezdirdi. Buruk bir gülümseme peyda oldu dudaklarında. Masadaki dostuna baktı. "Eşref abi mahallenin ağır abisi. Mahallelinin abisi..." dedi rakı kadehini yudumlarken. "Babası şerefi, onuru için yaşasın diye adını Eşref koyuyor. Sencer ismi de Eşref'e kalkan oluyor." Radyoya daldı gözleri. Sanki oradaki şarkıyı söyleyen kadın, hikayeyi biliyor gibiydi. "Bir de Müzeyyen abla var ki; Eşref abinin asıl sevdası. Kalbindeki tek kurşunun imzası o abla. Gülümsemesindeki yara. Gözyaşındaki yangın." Derin bir iç çekip geri koyuverdi. Rakı kadehini şöyle bir salladı ve tek içişte bitirip masaya çarparak bıraktı. "Eşref abi güzel seviyor. Delikanlı adam. Baş eğmez ama Müzeyyen ablanın ayağının altına başını koyuyor. Duman ediyor ortalığı, sevdasından. Müzeyyen abla inatçı, sevse de gönlüne baş eğdirmiyor." Karşısında oturan dostu kaşlarını çatarak, "Seviyorlar mı birbirlerini?" diye sordu merakla. Gülümsedi adam. "Sevmek ne kelime. İkisi de tutulmuş, tutuşmuş. İkisi de inceden inceye yanık birbirlerine." "Peki, sonra ne oluyor? Hikayenin devamı vardır elbette..." dedi yine pek meraklı bir şekilde dostu. "Olmaz mı, var." Sek bir rakı doldurdu kendine adam. Sigarasını yaktı. Derin bir soluk çekti içine, dumanlı. Rakı kadehini kaldırdı. Tokuşturdu. "Müzeyyen ablayla, Eşref abinin hikayesi deli başladı. Çok deli... Bir gün Müzeyyen ablanın kafası atıyor, Eşref abinin mekanı basıyor..." derken güldü. Tekrar mahalleye göz gezdirdi. "İyi dinle. Bu mahallede bir mazi yatıyor. Tam bu oturduğumuz masa nelere şahit oldu, öğren." 08.09.2013-08.09.2016
TANITIM
