GÜLPEMBE ● GİRİŞ

"Bana bunu neden yapıyorsun?" Diye sordum hayal kırıklığı içinde. Ona baktım, acının bu kadar güçlü olduğunu bir mezarlıkta, yeni bir aşkı kalbime alırken, bir de şimdi anlıyordum. Acı neden bu kadar güçlüydü? "Bize bunu neden yapıyorsun? Beni seviyorsun, biliyorum!"

Bana uzandı, kocaman elleri ile gözyaşlarımı sildi. O gözyaşlarımı ve acılarımı dindirmiş, kaybolduğum karanlıkta beni bulmuştu. Şimdi yeniden beni o karanlığa itiyordu ve ben karanlıktan korkardım. Onun safir yeşili gözlerinin ışığı olmadan nasıl yapabilirdim? "Hıyanet," dedi sessizce.

Hıyanet.

Tek bir kelime ile yazmıştı kaderimizi.

Emanete hıyanet.

Bizim sonumuz bu olmuştu ancak belki de son dediğimiz tüm acıların başlangıcıydı.