0001

Elleri ellerime kenetlenirken düşündüğüm tek şey nasıl aklımı başımdan bu denli alabildiğiydi. Bacaklarım tir tir titriyor ve gözlerim gözlerine bakmamak için direniyordu. Biliyordum ki gözlerine bakarsam tekrardan sarmasını isteyecektim, karşısında aciz kalan bedenimi. Ruhunun bütün parçaları, ağır ağır serpişiyordu ruhuma. Beni değil sadece, bütün benliğimi ele geçirmek için duruyordu yanı başımda. Acımasız gibi görünen, heybetli duruşu yavaş yavaş büzülüyor beni kendine tutuklu bırakıyordu. Bade gibiydi. Ne kadar zaman geçerse geçsin, değerini kaybetmeyen, raflarda tozlanmış olsa bile hayranlığımı gizleyemediğim bir bade. Uyuşmuştu. Parmaklarım, parmak uçlarım, bileğim. Sadece ellerimizin birleşmesi değildi bu, kalbim ellerindeydi. Haberi dâhi olmadan ciğerlerime tanıttığım kokusu, sınırları içine hapsolmamı sağladı bu sefer, esip geçmedi. O, buna izin vermedi. Kendimde bırakmadı beni, küçük fırça darbeleri acelesi olmadığını belli etmek ister gibi yavaş yavaş dokundu.