Description
Genç adam karşı karşıya kaldıklarında, "Sen ne lanet olası bir kızsın!" diye yüzüne karşı haykırdı. "Ben... ben kötü bir şey yapmadım." "Sen hangi hakla Defne'ye eskiden sevgili olduğumuzu söylersin!" "Bilmeyi hak ediyordu! Aslında bunu ona senin söylemen gerekiyordu. Daha fazla kızı kandırmaya devam edemezdim. Vicdanım hiç rahat değildi bu yüzden." Umut sabırlı olmaya çalışıyordu ama nafileydi. Ezgi bu sefer çok ileri gitmişti. Parmağını tehditkârca yüzüne doğru sallarken, "Söylediğin gibi, bu gerçeği benden öğrenmeliydi! Bunu ona söylemek senin üstüne vazife değildi," dedi. "Söyleseydin o zaman! Niye bu zamana kadar bekledin!" Ezgi de artık sinirlerine hâkim olamayacak bir raddeye gelmişti. Öyle ki, bu sayede korkusunu bile unutmuştu. Tekrar tırnaklarını çıkarmış bir şekilde genç adama dikleniyordu. "Onu kaybetmekten korkmuş olamaz mıyım? Belki söylemek için isteksiz olmamın sebebi budur, ha ne dersin?" Duyduklarından sonra şaşkınca gözlerini kırpıştırdı Ezgi. "Kaybetmekten korkmak mı?" "Evet, kaybetmekten korkmak," dedi Umut üstüne basa basa. "Gerçi sen ne bilirsin ki? Birini kaybetmekten ödün koptu mu hiç? Sevdiğin kişi seni sevmekten vazgeçecek diye gecelerini uykusuz geçirdin mi? Sırf onunla olabilmek için 'asla yapmam' dediğin şeyleri yapmaya dair içinde delice bir arzu duydun mu?" Ezgi dut yemiş bülbül gibi suspustu o sırada. Ne diyebilirdi ki? Umut'un, Defne'yi bu kadar çok sevdiğini hiç düşünmemişti. "Onu bu kadar çok mu seviyorsun?" diye sordu kısık bir sesle. Umut içini çekti. Genç kızın gözlerine son bir kez daha baktıktan sonra, "Artık hayatımdan uzak dur. Canını yakmak istemiyorum Ezgi, ama hayatımı mahvetmeye devam edersen, inan bana bunu zevkle yaparım," dedi ve sonra hızlı adımlarla yanından uzaklaştı.
Başlangıç
