Pozwól się wzbić

To dwóch serc wędrówka
Pędzących ku sobie bez końca
By w ironii przypadku w jedno się scalić
To jest właśnie interpretacja życia
W niej dwa śmiechy
Pierwsze serca bicia
To właśnie normalności ostatki
Dwa pierwsze oddechy
Pierwsze wzloty i upadki
To właśnie ten czas stracony sprawił wreszcie
Że dwie noce się spotkały
Dwa oddechy się spowiły
Serca jedność czas spaliła
By w ciemnościach rywalizacji
śmierć na zawsze połączyła