Description
Geceleri severdim. Çöken o sessizliği, sakinliği ve beraberinde getirdiği o huzuru. Bunlar bir hikâyenin ilk cümleleri olabilecek kadar basit, beni tarif edecek kadar yeterli cümlelerdi. Yıllar önce öğrendiğim, beni çokça şaşırtan bi bilgi var bir süredir zihnimin bir köşesinde. "Ay ışığını güneşten alır." Ay ışığını güneşten alırmış meğer. Güneş olmadan ay karanlıkmış. O karanlık aydınlığa kavuşsun diye güneş şartmış. Yıldızlar bile yeterli değilmiş geceyi aydınlatmaya. Ben bunu unuttum. Unutmamam gerekirdi. Güneş olmadan ne yıldızın, ne de ayın karanlığı aydınlatamayacağını, ayın karanlığını aydınlatmak için yıldızlarının yeterli gelmeyeceğini unutmamam gerekirdi.. O gökyüzünün biriciği ay, bense onun yıldızları.. Biz eksiktik. Biz hiç tam olamamıştık ki. Hiç aydınlatamamıştık geceyi. Hiç becerememiştik. Biz hep karanlıktaydık. Siyaha gömülmüş, bir daha gün yüzü göstermemiştik birbirimize. Aslında biz, karanlıktık. Birimizi buna mecbur bırakan, sonrasında bize bunu biz yapmamışız gibi çırpınıp o karanlıktan bir türlü çıkamayanlardık. Belki asıl ihtiyacımız birbirimiz olmadığımız halde oldurmaya çalıştığımızdandı bu. Bilemiyordum. Fakat öyle güzel gelmişti ki o bana, hiç gitmeyecek gibi. Sanki güneşi benmişim gibi hissettirmişti. Onun içinde ben her yerdeydim. Öyle ki, ne tarafına baksa bir yıldız görürdü. Belki de beni, güneşi sanmasının en büyük sebebi buydu. Her yanımdan onu çekebilmek için çoğu yıldızımı öldürmüştüm. Zamanla belki o bana gelmişti. Ama artık ben, ben olmaktan çıkmıştım. Ve hayat acımasızca öğretiyordu, hatalar oldukça sebepler zaten hep bulunurdu. Onun hatası beni güneşi sanması, benim hatamsa onu güneşi olduğuma inandırmak için kendimden vazgeçmekti. Eğer geçmişteki bana tek bir kelime söyleyebilme hakkım olsa
🥀Tanıtım
