Yazar'dan

"....Beni kendine çekti,kollarını bedenime sardı ve ağlamaya başladı.Karşı çıkmadım,onu durdurmadım.Ona dönük oturdum,daha rahat sarılmasını sağladım.

Hıçkırıkları yüzünü yasladığı saçlarımın arasında dağıldı.

Mehmet Ali Yiğit'in en savunmasız anı olduğuna yemin edebilirim.Belki de bir daha asla bu kadar savunmasız olmayacak.

Neler hissettiğimi,üzgün olduğumu ona göstermek istedim.Kollarımı kaldırdım,geniş bedenine sardım ve ben de ağlamaya başladım. Dakikalarca,birbirimizden ayrılmadan ağladık.

Yiten gencecik bedenlere,çocuklara ; Hülya'ya,toz pembe yaşadığım,tezi geçemediğim için hayıflandığım dakikalardaki gereksiz endişelerime, her şeye ağladım.

Az önce ölümün ve kederin en karanlık haline şahit oldum ... "

21.04.2016