Giriş

Yıldızlar tanımıyla inandığım tek şey annemin kaybolup gömüldüğü yerden ibaretti. Kalbimin tam ortası. Sevip kaybettiğim insanlardan ibaretti. Sanırım alıştım ve kendimi hazırladım. Çoğu şeye. Evlenmek dışında. Kalbimi birine adamıştım. Bir adama. Kör olmuştum aşkımdan. Göz göze gelemeyecek kadar kör. Bir kelebek konmuştu kalbimin tam ortasına. Acılarımı unutturan. Yeni çiçeklenmiş bir bitki gibi. Gün doğumu gibi. Ama güneş battı. Yağmur yağmaya başladı. Çiçekler soldu. Önüme düşen perde kalktı. Herşeyi görmeye başladım. Öyleki göz göze geldiğimizde gözlerindeki gurursuzluğu görebiliyordum. Acılarımı unutturan şey acılarımı büyüten onursuz. Unutmadım. Senin onursuzluğunu unutmayacağım. Ben bundan böyle acılarıyla yaşayan kırık kalpli minik bir kızım. Sevgiye ve ilgiye muhtaç kalmış bir insanım. Ama senin sevgine ihtiyacım yok. Çünkü ben bir masaldan daha çimdiklenerek uyanmak istemiyorum. Çünkü ben acılarımla yok olan bir yıldız daha görmek istemiyorum...