Keşke Ağaçlar Ölmezse

İnsan buydu çünkü. Hiç yaşamadıklarımıza değil, eksik yaşadıklarımıza ihtiyaç duyardık.
Bilirim ki, ağlamanın sonu uyku, ondan sonrası boşluk. Uyandığındaysa daha az acı.Bazen öyle bir an oluyor ki, içten gülümseyebilmeme şaşırıyorum. Bazense içimi kaplayan hüzünle kuruyorum. Çürümek gibi bu. İçten içe ve yavaş yavaş...
Sen sadece benim içinsin ve sadece benim olabilirsin. Bu saatten sonra başka birine yer yok.
O, çocukluğumdu. Sevdiğimdi. Seveceğimdi.