Rozdział 1

Spojrzałam w lustro i przeraziłam się na widok własnego odbicia. Twarz i ramiona miałam pokryte siniakami, a rozcięty policzek okropnie piekł. Plecy mnie bolały od zderzenia ze schodami. Dlaczego muszę tak strasznie cierpieć przez własnego ojca, no dlaczego? Dlaczego nie mam kogoś, kto by mnie obronił? Mam dość. Po prostu dość. Oparłam się o umywalkę, a głowę spuściłam w dół. Czy moje istnienie ma jakikolwiek sens, jeżeli i tak nie jestem dla nikogo ważna i nie mogę zrobić nic, aby było lepiej ? Czy to wszystko nie może być snem ? Tak bardzo chciałabym być szczęśliwa, ale mam marne szansę. Może kiedyś znajdę miłość i się ustatkuję, może będzie lepiej. No właśnie, może. A teraz pozostaje mi czekać, aż ktoś wyciągnie do mnie rękę, bo sama nie podniosę się z dna, a co najwyżej upadnę jeszcze niżej. Myśleliście, że tak się nie da? Muszę was rozczarować, ponieważ mylicie się. Jak jesteście na dnie to możecie kopać powoli dołek pod ziemią, bo jeżeli nie otrzymacie pomocy, to albo się sami wykończycie albo ktoś inny. Wygląda na to, że życie to jakiś pierdolony test przetrwania.