Description
Hani derlerdiye göz kapayıp açana kadar zaman geçer yaşlanırsın diye. İşte o öyle olmuyordu. Sen gözlerini kapatığında karanlığı görüyorsun açınca zaman aynı. Ne bir yıl ileri ne bir yıl geriydi. "Sus!" Susmadı kadın. "Daha ne kadar susacağım. Ne kadar dayanacağım. Beni babamın evine yolla yalvarırım ağam. Ben daha fazla katlanamam." "Neye?" Diye sordu adam. "Senin ona bakmana. Bende senin karınım. Kuma olsam bile." Bu sefer adam susutu. Birşey söylemesi gerekiyordu. Karşısında ağlayan kadın onun karısıydı. Onundu. Botan'ındı. "Seni babanın evine yollamamı istiyorsun. Ama birşeyi unutuyorsun küçük gelinim. Senle beraber benim yumruk kadar olan kalbimde seninle gelecek. Ve benim iki çocuğum var onlara bakmam lazım. Bu yüzden bu evden ne sen ne de çocuklar çıkmayacak." Sonra yapıştı kadının duduaklarına. Ne o gidecekti. Ne de bekleyecekti.
1.Bölüm
