Description
'Wat als wij niet echt voor elkaar bestemd zijn? Wat als onze liefde niets meer is geweest dan een illusie. We zijn altijd al aartsvijanden geweest Rafe! Goed en kwaad, licht en duister...' Ik keek hem aan, keek hem echt aan. 'Wat jij van mij gemaakt hebt...dat kan ik je nooit vergeven, nooit!' Hij zweeg en ik zuchtte. 'Dus dit is het dan? Je hebt niets te zeggen?' Hij zette een stap in mijn richting, stak zijn hand naar me uit maar liet hem vervolgens weer zakken. 'Amoris.' 'Laat ook maar, ik had niet moeten komen. Ik had het kunnen weten, het is altijd hetzelfde.' Ik draaide me om en stapte uit het licht, keerde terug naar het duister en de schaduwen. De plek waar ik tegenwoordig thuishoorde. Ver weg bij hem, ver weg bij de engelen. Ik keek niet achterom. Ik bleef gewoon doorlopen...