-GİRİŞ-

"Ben sevilmeyi haketmiyorum" diye fısıldadım."Şu hayatta değer verdiğim ne varsa gitti,ama sen..." Belimi tutan elleri daha da sıkılaştı ve yüzünü boynuma gömdü."Asıl ben sevilmeyi haketmiyorum.Öyle şeyler yaptım ki bir daha asla beni görmek istemezsin baş belası.Ama ben seni görmek istiyorum. Her dakika,her saniye..." Boynuma bir öpücük kondurdu.Ardından yüzüme döndü. "Kendini sev ama beni sevme,duydun mu beni?" Yüz hatları sertleşti,bal rengi gözleri hakimiyetini kaybetti. "Bana aşık olma,duydun mu? Sadece birkaç ay,sonra her şey bitecek zaten." Sesi yükseldi,bu defa içindeki nefreti kusuyordu adeta.Kendine olan nefretini.Bir insan kendinden neden bu kadar nefret ederdi ki? İşte bunun cevabını ondan alamıyordum. "Ben sevilmesi gereken biri değilim,hele de sen,benden nefret etmelisin." "Neden?" dedim buruk bir sesle ama cevap vermedi,veremedi.Kollarını belimden usulca çekti ve arkasına bile bakmadan çekip gitti...