Başlangıc

Bazen insan gökyüzü gibi olmak istiyor.Mutlu olduğunda bulutlar gibi süzülmek. Üzüldüğünde ise kararmak ve daha çok karanlık olup boğulmak. Çaresiz kaldığında ise bir damla gözyaşı gibi süzülüp bir toprak parçasına düşüp, bir Papatyaya can vermek istiyor...
Ama maalesef hiç birimiz ne bir bulut parçası nede bir papatya olduk şu hayatta. İnsanların bize verdikleri acılarla, umutsuzluklarla yada parçalanan hayallerle ayakta kalmaya çalışıyoruz. Arada sırada düşüyoruz.
Küçükken dizlerimiz kanardı düşerdik ve ağlardık ama genede bir Sığınağımız olurdu. Bizi kollayan saran, öpen ve şefkatiyle bizi bulutlar kadar hafif hissettiren Değer verdiğimiz İnsanlar olurdu..
Büyüdükçe yok oldular o İnsanlar , bir gölge gibi geçip gittiler hayatlarımızdan .Büyüdük evet ama her dizlerimizin üstüne düştüğümüzde bu kez dizlerimiz değil kalbimiz kanadı.. Ayağa kalktık gözyaşlarımızı sildik ve devam yürüdük..
Gerisini siz okuyun siz düşünün.. Belki bu yazdıklarımda sizden de bir parça vardır..