Soğuk izler.

Kendime bir evren yaratmıştım. Etten duvarlar ile çevrili. Öğrenmiştim. Sevinci, üzüntüyü. Ve baskın olarak acıyı.

Ama artık hissedemiyordum. Duvarlar çürümüştü. İçimdeki o küçük mutluluk damgası, izin vermiyordu. Mühürlenmiştim. Acıya. Bir şey sırtımdan baskı uyguluyordu. Kalkamıyordum. Öldüğümün farkındaydım. Ama yaşıyordum. Hissedemiyordum. Her nefes alışımda yanıyordum. Belkide acı sevgi değildir.
Acı fizikseldir.