Description
"Seninle biraz konuşalım Kardelen." Dedi bana. Kaşlarımı çattım benimle ne konuşmak istediğine mana verememiştim. Daha sonra birkaç adımla yanına yaklaştıktan sonra gözlerine dikti gözlerimi ve konuşmaya başladım. "Ne konuşacaksak söyle bakalım enişte bey? Çattık ya zaten insanlarla uğraşıyorum. Kötü bir şeyse kaldıracak halde olduğumu sanmıyorum.", "Hazırlan akşama nikah kıyıyoruz!" Ne nikahı be? Kafayı mı yedi bu adam? Herhalde bana şaka yapıyor olmalı, öyle değil mi? Evet, evet şu an işittiğim şey tamamıyla bir şaka. Şakaya ne yapılır peki? Sadece gülünür ve geçilir. Şu an bende aynen öyle yapacağım ve Yekta'nın bu saçma şakasına gülüp geçeceğim. Kahkahamı koyduğum sıra göz göze gelmemizle ne kadar ciddi olduğunu fark etmem bir oluyor. Ne yapmaya çalışıyor bu adam? "Ablamın ölümü sana herhalde kafayı bozdurdu. Ne dediğinin farkında değilsin sen, biraz dinlen öyle gel istersen." Deli midir? Manyak mıdır? Allah'ım sen bana sabır ver! Hızlı adımlarla içten içe söylenerek odama girdiğimde kendimi birkaç saattir sıkmaktan olsa gerek daha fazla dayanamayarak gözümdeki yaşları salıverdim. Hıçkırıklarımın önü arkası kesilmiyordu. Bir söz meselesiydi bu veyahut daha doğru terimle inat meselesi! Bu aileden bir kız mutlaka Candaroğlu konağına gelin gidecekti. *** Karın, ayazın ortasında filizlenmiş bir çiçek kardelen; sırf sevdiğini görmek uğruna inatla savaşan bir çiçek! Yara alacağını bile bile kafa tutmayı göze alabilen kardelen... Rüzgarda savurulan, soğuktan kavrulan narin ama bir o kadar da güçlü bir filiz. Karşı durmak, asilenmek belki de onu anlatabilecek güzel kavramlar... Güneş'i görebilmek için karların arasında donmaya razı geldi o, tıpkı Kardelen gibi!
PROLOG
