Prolog

13 lipca 2015r.
Drogi pamiętniku!
Siedze na łóżku z nogami podciągniętymi pod brodę , a mój wzrok wziąż pada na drzwi przez które chwile wcześniej wyszedł.Nadal nie mogę uwierzyć że tak po prostu mnie zostawił... .
Kiedy pojawił się problem to on zniknął bez śladu.
Nie wierzę.
Nie wierzę.
To niemożliwe.
Odłożyłam pamiętnik pod poduszkę i opadłam ciężko na łózko trzymając sie za brzuch i powstrzymujać łzy czające sie w kącikach oczu. Czekałam na to że wróci powie że wszystko będzie dobrze, że sobie razem poradzimy... ale tego wieczoru już nie wrócił. Chce znowu poczuć że nie jestem sama z tym wszytkim.