1. BÖLÜM

İnsanın gülüşü kişiden kişiye değisir. Cünkü hayatına giren her bir insanın kiminde hüznü tadar kiminde mutluluğu kiminde aşk'ı.
ÂŞK...

Aşk ne? Babam aşk, mutluluk ve acıdır derdi.
Aşık olan insan önce acıyımı tadar? diye sordugumda 'Acı çekmeden mutlu olamazsın' demişti. Tabiki bahsettigi fiziksel acı değildi. Kalp acısıydı... kalbimize gömdüğümüz insanların gömüldükleri yerden çıkmaya çalısırkenki yarattığı acı...
Çıkabiliyorlarmıydı? Yoksa orda hep mahkum mu kalıyorlardı? Acaba her insanın kalbine gömdüğü biri varmıydı?
Varsa ben gömmüşmüydüm? Veya gömecekmiydim?
Sanırım gömmüştüm. MİRZA...
Neredeydi? O da beni gömmüşmüydü kalbine?

Peki biz birbirimizi gömdügümüz kalplerimizden çıkıp aşkımızı bulabilecekmiydik?