Description
Araba evin önüne gelmişti bile. Önce abime döndüm. "Herkes evdedir dimi sürprizi bozmayalım." Ellerim titremeye başlamıştı. Gergin olunca bütün vücudum titrerdi. Ve şu an acayip gergindim. "Merak etme herkes kahvaltıyı hazırlıyordur. Hadi sen in yavaşça, ben arabayı garaja park edip geleyim." Yavaşça kafamı salladım ve titreyen ellerimle kapının kulpunu tutup kapıyı açtım. Dışarı adım atmamla rüzgâr belime kadar uzanan saçlarımı uçurmaya başladı. İner inmez sadece durup evimi izledim. Yıllardır burayı sadece telefondan görmüştüm. Yan yana duran iki dublex bina arada sadece ince bir duvar var. Yeşil renk iki güzel ev. Uzun uzun özlemle baktım. İlk geldiğimizde girmek istememiştim içeri. Şimdi sürekli burada kalabilmek için her şeyimi verirdim. Burası benim yuvamdı. Etrafta bir anda bir şarkı ve adım sesleri duydum. "Aman aman, yandım aman kurşun gibi izler, son bakıştaki o gözler kaldı aklımızda..." Sağ tarafıma döndüğümde telefonunu kulağına dayamış şaşkın gözlerle bana bakan Eymen'i gördüm. Kırgınlığım Eymen Demirkan. Olduğum yerde bir adım geri adımladım. İlk olarak onu görmek istemiyordum. Yeşil gözleri titrer gibi oldu ya da ben yanlış gördüm bilmiyorum. "Se-zen?" dedi, sesinde şaşkınlık vardı. O an sesinin titrediğine ilk defa şahit oldum. ... "Görmüyor musun gerçekten? Sana bakarken giden içimi de mi görmüyorsun." Ne o sustu ne de ben durdum. Adımlarım daha da hızlandı. 💔
SON BAKIŞ
