GİRİŞ

İçime işledi.

Sesi içime işledi. Bu kadar basitti.

Şu an için sadece O vardı ve sözcükleri ve beni saran kolları ve sesi ve...

Karanlığın en dibine hızla düşerken tutunduğum tek şey sesiydi.

"Korkma," dedi. O böyle söylerken nasıl korkabilirdim ki?

Sesimi bulmaya çalıştım ama başarızdım. Geride itiraf edilmemiş bir sevginin yükünü omuzlarımızda bırakarak karanlığa son adımlarımı atıyordum.

"Beni terk edip gidemezsin, ufaklık. Buna izin vermiyorum."

Ve karanlığa direnmeyi bıraktığımda son duyduğum ses yine O'na aitti ya da kendi hayal ürünümdü. Muhtemelen duymak istediğim şeyleri duymaya başlamıştım.

"Seni seviyorum." Bu iki kelimeyi duyduğumda ya da hayal ettiğimde karanlığa son adımımı atmıştım.