Description
Laçin'i yatağına bırakırken gözlerini açmış babasının elini tutmuştu."Baba beraber uyuyalım mı? Hem kitapta okursun bana."dedi uykulu bir sesle.Kabus görmüştü. Babası gidiyordu. Gitme diyordu ama gidiyordu. Korkmuştu. Çok korkmuştu. "Ne oldu? Korktun mu?"diye sorarken kızını yanına uzanmış saçlarını okşamaya başlamıştı. "Baba sen hiç gitmezsin değil mi? Bırakmazsın beni."dedi babasına daha çok sokularak. "Bırakmam tabi. Nerden çıktı gitmek, bırakmak falan?"dedi kızına kollarını sararak. "Kabus gördüm. Gidiyordun sen. Gitme dedim. Gitmek zorundayım diyip gittin."dedi ağlamaklı bir sesle. Kızının ağlamaklı sesine dayanamadı. İçi gitti. Saçlarına bir öpücük bıraktı. Hissediyordu. Onu arkasında bırakıp bu dünyadan gideceğini hissediyordu. Elinden hiçbir şey gelmiyordu. Gidecekti. Gitmek zodrundaydı, mecburiydi. Kalktı. Çekmeceleri karıştırdı. En sonunda aradığını buldu. Şeffaf iki sayfa arasına konmuş bir kuru gül. Yatakta oturmuş kendisini meraklı gözlerle izleyen kızının yanına döndü. "Al bakalım bu artık senin."dedi elindeki kuru gülü kızına uzatırken. "Bu ne?"dedi elindeki kuru gülü inceleyen Laçin. "Seni hiç bırakmayacağımın kanıtı. Ben seni hiç bırakmam. Yanında olmadığımda bile."diye yanıtladı küçük kızını. "Nasıl?"diye sordu Laçin. "Oldu ki ben yanında yoktum, sen kendini kötü hissettin, korktun, ya da kendini yalnız hissettin o zaman bu gül sana her zaman yanında olduğumu hatırlatır. Yanında olmasam bile kalbinde olduğumu, hep seninle olduğumu."dedi kızının saçlarını okşayarak. Elindeki güle dikkatle baktı Laçin."Sen hiç gitmezsin benimde buna ihtiyacım kalmaz. İstemiyorum bu gülü. Sen hep yanımda kal."dedi babasına sıkıca sarılırken. Kolları arasındaki kızını sıkıca sararak konuştu. "Gitmeyeceğim zaten. Sadece bazen işim olduğunda sen yalnız kalırsan diye verdim ben s
GİRİŞ
