1. OTURUM

"Ne olur beni dinle." dedim, benim için kendimi böyle aleni bir şekilde eleştirmek yeterince zordu zaten. Ben hatalı olsam bile bunu dile getirmeyi sevmezdim. Hayat bana yeterince kötülük etmişken ne diye bir de ben eleştirecektim kendimi? "Her şeyi geçtim Kerem." dedim sanki az evvel saydıklarım az buz şeymiş gibi. "Yorarım ben seni. Öyle tatlı, naza çekilir şımarıklıklardan da bahsetmiyorum. Benimle yapamazsın sen. Benimle bir ömür geçirmeye niyetli adamın tek davası ben olmalıyım, benden başka uğraşı oldu mu yapamaz, beceremez. Çünkü tanıyorum ben kendimi. Nankörümdür mesela ben biraz. Bin kez hasta olsam bininde de başımda beklesen beklemediğin bin birinci seferi kakar dururum başına. Sonra hercaiyimdir ben. Sürekli seyahat eden, sürekli işi olan adamı paranoyak ederim. Şu an kiminle, nerede, ne yapıyor? Evet sende bende benim kimseyi aldatmayacağımı biliyoruz ama aldatmak tam olarak nedir ki zaten? Hem kindarımdır da ben. Affedemem kimseyi. Sen mesela elinde olmadan benim arkadaşlarımla yiyeceğimiz yemeğe gelemedin mi -öyle ya memleket yönetiyor olacaksın öyle lafta falan da değil. Sen gerçekten memleket yöneteceksin Kerem- ben demeyeceğim ki adamın işi başından aşkın bende aynısını sana yapacağım. Mesela bir doğum günümde yanımda olamadın mı hiç işim olmasa bile unutmuş gibi yapacağım doğum günlerini. Sevişeceğiz biz ya, arayacaklar ve sen gideceksin çünkü sen gitmek zorunda kalacaksın tüm mecburiyetlerinden en çok o anda nefret ettiğini bilsem bile bunun intikamını alacağım senden. Üstelik biliyor musun en çok bu özelliğimden nefret ediyorum. Çünkü affedememek çok yorucu bir şey. Affet Sezen, ne olacak sanki diyorum. Affet şu insanları, ne yaptılar ki sanki sana? Bayramlık ayakkabılarına basmadılar ya, örgü bebeğinin saçlarını da kesmediler, çok istediğin o pastel boya setini kırmadılar ya. Sezen diyorum, anneni öldürmediler