Description
Naranasan mo na bang mawala at ma-stranded sa gitna ng malalim at malawak na karagatan? Kung saan ang paligid ay nababalot ng kadiliman, ang himpapawid ay pinakikinang ng mga bituin, at wala kang marinig kung hindi ang nakabibinging katahimikan? Na ikaw ay naglalakbay sa isang maganda't marangyang lugar ngunit bigla-bigla kang napunta sa ganitong uri ng karagatan? Na wala kang magawa kung hindi magsisisigaw at humingi ng saklolo pero malas mo dahil walang nakaririnig sa'yo? Iyan ang eksaktong naranasan ko. Hindi nga lang literal. Isa akong simpleng mag-aaral na lumaki sa isang simpleng pamumuhay sa lungsod. Subalit, kilala ako bilang matalino, nananalo sa iba't ibang klase ng patimpalak, magaling sa kahit na anong gawin, at masipag sa kaniyang pag-aaral. Ang kampeonato ang aking naging kabuhayan sa murang edad. Ngunit ngayong nasa ika-12 na baitang na, hindi ko maiwasang mangulila sa ragasa ng mga alaala na rason upang makilala ako ng tao. Ang akala ko'y nakatira ako sa rurok ng paraiso pero bakit sa isang iglap lamang ay tila ang puso't kaluluwa ko na'y nawawala? Entry for Silakbo ng Damdamin writing contest Language: English and Tagalog #SilakboNgDamdamin
Author's Note
