I

Öylece yürürken zihnimde eski bir şarkı çalıyor ve melodisi yükseldikçe yalnızlığın verdiği titremeyi deneyimliyorum. Bilerek gizlendiğim şehrin kuytularından ayrılırken, çamura bulanmış paçalarımdan kollarıma sargı yapıyorum, Soyulmuş cildim beni hiçte ürkütmüyor sadece onu bulamamaktan korkuyorum sersem rüzgar sızlatsada yaralarımı umrumda değil onu bulamadan dönmek daha acı.

Gözlerimiz kesişirse tanırım, kokusu gelse yeter bulurum. Umutsuzluk bedenimi ele geçiriyor sömürdükçe sömürüyor olduğum yerde çöküyorum çünkü unutmak istediğim anılar kafamın içinde dolanıyor ölü bir meleğin yokluğunu kabullenememem defalarca onu aramaya kalkışmam yanmakla eşdeğerdi.