KOZOVA

Her insanın hayatında bir dönüm noktası olurdu değil mi? Yıllarca dönüm noktamı beklemiştim. Çat kapı beni bulması ise en beklemediğim an da olmuştu.

"Kozovayı kurtarmalısın." Dedi bariton sesiyle. Gözlerimi defalarca kırpıştırdım ve zorlukla ekrandaki kodlarda göz gezdirdim. Bilgisayar ekranında gözüm turlarken sistemin çöktüğüne dair o uyarı bütün şirkette sirenler eşliğinde açık olmuştu bile.

İki eliyle masaya vurdu.

"Siktir. Siktir ne bok yaptın sen? Bu şirkette vasfın ney?"

Yüzüme resmen kükrerken korkmadan üstüne yürüdüm.

"Senin vasfın ney! Beni beklemeniz doğru mu? Sorumluluklarını bana yıkamazsın Caner Karahan." Aynı şekilde yüzüne doğru bağırdığım da aramızda kısa süreli bir bakışma geçti.

O an ne olduğunu anlamadığım bir şekilde elleri yanaklarımı kavradı ve dudaklarımız birleşti. Bu anı bekliyormuş gibi tek elimle ensesini kavradım.

Şirkette alarm son ses öterken, burada acil durum çağrısını veren bizlerdik.

Kozova çökmüştü.

Hayatım yeni bir yöne doğru dümen çevirmişti.