KOZA (1)

Karaca her nefes aldığında ömrümden azalıyordu.
Karaca sonumu hazırlıyordu.
Onun yanındayken sinsilik damarlarımızdan gözlerimize ulaşıyordu.
Sırtımdaki zorundalıkların yükü özgür ruhumu sıkıştırıyordu.
gözlerindeki duyguyu anlamıştım. Kavruluyordu.
Karacanın sonu ellerimden olacaktı.
Ben nefes aldığımda karacanın ömrü uzuyordu.
Ama o hiç yaşamak istememişti...