Description
"Daha önce hiç intihar ettin mi?" Turuncu tilkilerin kuyrukları, turuncu saçlarımın altından zihnime dolanıyordu. Tilki, sus. Tilki, kaç. "Hayır," dedi, siyaha çalan -siyahı çalan- gözleri acıyla parladı. "Ama bir intihara şahit oldum." Çürümüş kalbimin, küf tutmuş göğüs kafesimdeki nabzı yavaşladı. "Bir kız çocuğu..." Boğazına oturdu, çöktü, kalkmadı geçmiş. O, geçmişin karşısından kalkmaya çalıştı. Biliyordu, yenilirdi geçmişine. Bu hep böyle olurdu zaten. Ancak geçmiş, onun karşısından kalkmasına müsaade etmedi. "Terk edilmiş bir kız çocuğunun intiharına şahit oldum." Beklemediğim bir şey oldu, siyah gözlerinde su damlacıklı alevler yandı, yandı, yandı. Yandı ama kül olmadı, akıp gitti gözlerinden bir ömür gibi. Ağlamaya başladı. Ağladı. Konuşamayacağını anlayınca sustum, tek kelime etmedim. "Öldü mü?" diye sordum dayanamayarak. "O," dedi titreyen sesiyle. "O, yaşayan bir ölü." Şüphesiz ki bir ölümün en acı hâliydi bu, yaşayan bir ölü olmak. Gözyaşları hızlandı. Karşımdaki koca adam, hiç utanmadan omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başladı. "Anlıyor musun beni? O, yaşamasına izin verilmediği öldü ve bir şimdi bir ölüyken yaşıyor. Yaşayan bir ölü o... İşin trajikomik kısmıysa bunu kimsenin fark etmeyişi. O öldü, hem de uzun zaman önce öldü ama kimsecikler bunun farkına bile varmadı. O, ölümü bile fark edilmeyen biriydi." Sustu. Sustum. Sustuk. Ağladı. Sildim gözyaşlarını. Ben ağlayamadım. Ama o, benim yerime de ağladı.
GİRİŞİN NOTALARI
