Sabah oldu.

İnsanlar aptallar, Ekrem bunu biliyordu zaten. Nefes aldığı her saniye tekrar tekrar hatırlıyordu.

Ekrem sıradan bir çocuktu, sokakta çevirseniz göreceğiniz bir tipti. Hayattan çok bir beklentisi yoktu, hayali yoktu, olmazsa olmazı yoktu. Ekrem aşık olurdu, uyurdu, sinirlenirdi, acıkırdı, sevinirdi. Ama Ekrem bunların yanında korkunç bir şeye dönüşürdü, kendisinin görmekten korktuğu bir şeye.

"İnsanlar her daim modernleşmenin gerektirdiği çağdaş birey maskesi altında tuttukları, içlerindeki ilkel kişiyi dışarı çıkarmayı beklerler. O yüzden bir kez olsun bırakalım da dışarı çıkarsınlar."