1. KATİL

Yağan karın şiddetini gitgide artırıyor, koyu renk saçlarıma
tunanan kar tanelerinin sayısı çoğalıyordu. Konuşmadı,
konuşmadım. Sessizlik... Aramızda her daim geçerli olan bir
alfabeydi sessizlik. Ben de bu alfabeye bir kez daha boyun
eğdim ve uzun, titreyen parmaklarımı avuçlarımın içine
bastırdım. Elimi yanıma indirdiğimde avuçlarımda eriyen kar
yere damladı...

Rengi, kan rengiydi.

Rengi, kaybın rengiydi.

Rengi, bir cinayetin rengiydi.