Description
Γιατί οι άνθρωποι ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή του άλλου. Ή έναν θάνατο για τη ζωή του άλλου. Βόρεια Εύβοια, 1941 Εκείνη ζούσε στο χωριό της. Μια φαινομενικά απλή κοπέλα μεγαλωμένη δίπλα στη θάλασσα. Αλλά όπως και η θάλασσα είχε μια καρδιά γεμάτη φουρτούνες, ζητούσε μια ζωή γεμάτη αρμύρα και πάθος. Αυτή τη ζωή τη βρήκε σε δύο μάτια όμοια με την πλανεύτρα θάλασσα κι αφέθηκε στα κύματά τους δίχως να λογαριάζει τις συνέπειες. Κι εκείνος, κάθε φορά που αντίκριζε τη μελαχρινή της ομορφιά και τα φλογερά της μάτια καιγόταν στη φωτιά τους. Για τους άλλους ήταν ο αμείλικτος Λοχαγός των SS αλλά έλιωνε σαν την αντίκριζε. Ο χειμαρρώδης έρωτάς τους θα παραταχθεί κατά του πολέμου και από το νησί της Ελλάδας θα ταξιδέψει στα σαλόνια που συχνάζει η Ναζιστική ελίτ του Βερολίνου για να τον αποτρέψει κι από εκεί ακόμα και στον θάνατο. Οπουδήποτε αρκεί να ήταν ελεύθεροι. Και μαζί. "Η μάνα μου έλεγε να μην εμπιστεύομαι άντρες που δεν έχουν μεγαλώσει δίπλα στη θάλασσα." "Κι εσύ θάλασσα είσαι."
Αλισάχνη
