BÖLÜM 1:

"Gece bitti sanarak kuşlar cıvıldaşırdı.
Bak, nasıl da dayamış yanağını eline!
Ah, eline giydiği eldiven olaydım da
Dokunaydım yanağına."

O'ydu.
Bir an da Romeo olmuştu sanki. Gece kadar karanlık, ucu bucağı olmayan bakışlarını bana çevirdiğinde bir an nefes almadığımı fark edip dikkatle yüzüne baktım, bakışlarımız çarpıştığında bunu bekliyormuş gibi bana doğru ilerlemeye başladı. Kalbim teklemişti. Bunu bana nasıl yapıyordu? Okuduğu sadece bir tiyatro metniydi. Bu bir oyundu ve ben bu tür şeyleri bir çok kez başkalarıyla oynamıştım sahnede. O nasıl kalp ritmimi sadece okuduğu bir metinle bozabiliyordu?