Description
"Biliyorsun... Hissettiklerimizi hiç bir gerçek değiştiremez." dedi kısık bir sesle. Etrafımızdaki gruba hızlıca bir göz attı. Bir insanın, daha doğrusu benim gibi birinin ölümü bu kadar çabuk kabullenmesi doğru muydu? Beni ait olduğum yere göndermek zorunda olan oydu. Beni bir defa daha sıkıca kendine bastırdıktan sonra yüzüme baktı. Gözlerinde nefret yoktu. O derin bakışlarda görebildiğim iki şey vardı: Çaresizlik ve korku. Ardından gözlerini yumdu. "Biliyorum..." diyebildim sadece. "Ben buyum. Böyle olması gerekiyor." "Emin misin?" Onu engellememi ve kaçmamı istiyordu. Sorusunun nedeni buydu. Başımı yavaşça aşağıya ve yukarıya salladım. "Sadece..." seni unutmadan buna bir son verebileceğimiz için mutluyum, demek istedim. Demedim. Onu bundan vazgeçirecek hiç bir şey söylemeye hakkım yoktu. "Yap şunu!" diye bağırdım. Bakışları bir anlığına sarsıldı. Kolları hafifçe gevşedi. Beni bırakacak sandım. Ona sıkıca sarıldım. "Şu anda vazgeçemezsin." Tek yapması gereken bu dünyadan silindiğimi hayal etmekti.
Başlıksız Hikaye Bölümü
