1. Μισούσα το όνομα μου... μέχρι που το άκουσα από αυτόν...

"Πως μπόρεσες;" του είπα με ήρεμη φωνή και μία ψυχραιμία απρόοπτη αγνοώντας τα δάκρυα που έρρεαν από τα μάτια μου.

"Σιγά το δύσκολο." μου είπε ξερά κοιτώντας με στα μάτια.

Τον κοίταξα και εγώ ψάχνοντας να βρω μέσα τους ένα ίχνος μετάνοιας, θλίψης, μεταμέλειας, πόνου, κάτι το οτιδήποτε εκτός από αδιαφορία.

Η αδιαφορία του με εκνεύριζε.

"Κάντο λοιπόν." του είπα χωρίς να σταματήσω να τον κοιτάω στα μάτια.

Δεν μου απάντησε.

"Κάνε αυτό που έπρεπε εξαρχής να κάνεις.

Κάντο επιτέλους.

Το έκανες με όλους τους άλλους πιθανούς και έμμεσους τρόπους.

Βρες το θάρρος και κάντο κανονικά.

Μου τα πήρες όλα δεν μου έμεινε τίποτα.

ΚΆΝΤΟ." του φώναξα στο τέλος.

Ένας κρότος ακούστηκε και μετά σκοτάδι

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τι γίνεται όταν το καλό γνωρίζει το κακό;

Το δίκαιο το άδικο;

Το σωστό το λάθος;

Ο παράδεισος την κόλαση;

Η ευτυχία την δυστυχία;

Η χαρά τον πόνο;

Το χαμόγελο το δάκρυ;

Τι υπάρχει μετά από αυτά;

Το τέλος...

... ή...

...μία νέα αρχή;