engeltje

Ik ben verloren. De weg kwijt. Ik ben niet wie ik dacht dat ik was. Ik ben nog abnormaler als ik dacht. Het enige wat ik kan doen om alles los te laten en mijn gevoelens te uiten is schrijven. Gedichtjes. Omdat ik geen andere manier vind om mijn gevoelens onder ogen te komen en te uiten. Sommige heeft nog niemand ooit gezien.

Deze gedichtjes vervolgen op de vorige en starten in het zesde middelbaar. Het is moeilijk te aanvaarden dat je anders bent als de monsters je er steeds weer op wijzen. Elke keer dat het beter lijkt te gaan komen ze terug. Nemen ze alles terug over. Hoe moet je van je zelf houden als je grootste angst de monsters in je hoofd zijn? En is er wel een uitweg?